Oh Deer...#traintravel
Bijgewerkt op: 20 mrt. 2020
Nu weet ik niet hoe jij er tegenaan kijkt, maar volgens mij kunnen we de forenzen in ons land grofweg indelen in drie groepen: de fervente autoliefhebbers (voor geen goud met de trein!), de fervente treinliefhebbers (vaak ook gezonde, duurzame fietsers met lunchboxen) en degenen die uit pragmatisme (te veel files, te hoge parkeerkosten) kiezen voor de trein.
Na tien jaar filerijden, begeef ik me sinds mijn nieuwe opdracht weer schoorvoetend in de trein. Not my favourite transport, maar – eerlijk is eerlijk – het levert fijne content op.
Want het is natuurlijk best ingewikkeld om als NS (34 duizend medewerkers) de communicatie met reizigers goed te organiseren. En dat merk je.
De pret begon middenin de week toen ik van Den Haag naar Maastricht reisde (weetje voor autorijders: dat is twee en een half uur effectieve werktijd!). In Eindhoven hoorde ik dat er bij Woerden bovenleidingtroubles waren maar volgens de perronstem duurde dat tot maximaal één uur ‘s middags. Op de terugweg vanuit Maastricht (einde dag; zelfde omroep) bleek het een gevalletje overpromise, underdeliver want nog steeds troubles bij Woerden. Ik begaf mij naar het informatieloket met daarin een gezellige, struise dame. Toen ik vroeg hoe het zat met Woerden was ze direct van haar à propos: ik was al de tweede die het vroeg, de info zat niet in haar appje en de stationsomroep kon zij in haar infobox niet horen. Dus. Ik zei dat ik het aan boord zou vragen en zocht de informatie op mijn mobiel terwijl ik naar de trein liep (de stremming was er nog).
De week werd nóg leuker toen ik de volgende dag in een trein zat die plotseling tot stilstand kwam en de machinist meldde: “Ongelukje! Daarom stoppen we even. Ik ga kijken wat er aan de hand is.” Na deze hilarische melding volgden er een aantal verwarrende omroepen van de conductrice die geen idee had wat er was gebeurd (iets aan de zijkant van de trein?) maar uiteindelijk opgelucht was dat we weer door mochten rijden. Ik kan je verzekeren: ik moest in Utrecht de neiging onderdrukken om even langs de trein te lopen om te kijken of we niet per ongeluk een Shetland-pony hadden meegenomen.